Sterownik logiczny który można zaprogramować to system mikroprocesorów, pracujących pod nadzorem systemu operacyjnego. Jego zadanie to sterowanie pracą maszyn i urządzeń, w warunkach przemysłowych.
Architektura i zasada działania PLC
Architektura sterownika jest zgodna z architekturą standardowych systemów mikroprocesorowych, w których można wyodrębnić: jednostkę centralną, moduły peryferyjne (wejść/wyjść), zasilacz oraz płytę łączeniową. Z punktu widzenia programisty, nie jest najważniejsza budowa powyższych elementów, ale programowanie plc. Oczywiście należy poznać sposób działania komponentów, aby tworzone programy funkcjonowały zgodnie z dokumentacją. Sterowniki PLC są również nazywane sterownikami swobodnie programowalnymi. Nazwę zawdzięczają możliwości zmiany algorytmów poprzez wprowadzenie określonego oprogramowania. Zmiany te mogą być przeprowadzone również w momencie, kiedy sterownik jest już podłączony do obiektu. Dzieje się to dzięki różnym trybom pracy. Pierwszy tryb „STOP” umożliwia programowanie poprzez utrzymanie stanu wyjść z chwili przed zmianą trybu na STOP. Drugi tryb”RUN” dotyczy pracy, czyli sterownik wykonuje program aplikacyjny użytkownika, w tym trybie nie można wprowadzić nowego programu. Dodatkowy tryb użyty u niektórych producentów to tryb”MONITOR” który pozwala na wykonywanie programu aplikacyjnego (podobnie jak w trybie RUN), ale pozwala również na pracę w pamięci sterownika i zmianę jej zawartości, oraz prowadzenie edycji programu w trybie on-line. Tryb jest bardzo przydatny w momencie uruchamiania całego systemu.
Oprócz trybów pracy, możemy również wyróżnić czasy charakterystyczne dla sterownika PLC, jednak nie mogą one posłużyć do określenia, który sterownik jest szybszy w procesie realizacji aplikacji użytkownika. Aby przeprowadzić takie porównanie, należy posłużyć się czasem wykonania samej instrukcji, w różnych modelach PLC. Czasy wykonania instrukcji będą dostępne w dokumentacji technicznej urządzenia.